Na een weekend welverdiende rust voor de meesten mocht het Derde aantreden tegen het altijd gevaarlijke Bakhuizen 2. Nou ja, altijd gevaarlijk, behalve op de zaterdagmiddag kennelijk, want de mannen staan één-na-laatste.

Met een selectie om van te dromen reisde het Derde af naar Bakhuizen. Er ontbraken een paar vaste krachten als Joerie van Dam (bekend van radio en televisie), Jens “de Kiviet” Smit, Jesse “pure paniek” Van der Pal en Sjoerd-Sietze “Sterling” Zwaan, maar dit werd meer dan goedgemaakt door de versterking uit het Tweede: Sietze en Tjietse Veenstra, Arie van der Pal, Niels de Vries, Steven “El Chapo” Visser en Clint “klonthonk” Baks. Deze wedstrijd kon eigenlijk vanaf het begin af aan al niet fout gaan. Daar dacht Hylcke Zijlstra echter anders over, waarover later meer.

Frétuur de Boer gaf van tevoren aan de energie en focus te missen door het gebrek aan een snackje voor de wedstrijd. Hij stond “mano á mano” met de Bakhuister snackkoning “Bassie”, samen zouden ze uitmaken wie voor eens en altijd de snacktroon van zuidwestelijk Friesland mag bestijgen. Frétuur laat zijn matige vorm al bij het inschieten zien. Hij peert de bal over het vangnet heen en bij de poging de bal terug te schieten mikt hij hem hoog in de boom: het gerucht gaat dat de bal er nog ligt.

De opstelling: Tjietse Veenstra tussen de palen vanwege de blessure van Age (die er overigens wel bij was om de mannen aan te moedigen, chapeau!). Achterin Clint op linksba(c)k(s), Luut de tank achterin met Fré op voorstopper, Roetveegpeke op rechtback. Rechtsmidden El Chapo, Pieter Sjoerd op zes, Harry Wijbrands op acht, Symen-Symen Jeen op de linkerflank. Voorin Hylcke en “koning van de assist” Willem Albada.

QVC begon scherp en sterk aan de wedstrijd en had verreweg het meeste balbezit. De strategie van Bakhuizen werd gauw duidelijk: lange bal op de nr. 10, die doortikt op de twee spitsen – ja, zo blijf je onderaan bungelen. Afijn, QVC creëerde vrij rap de eerste kansen. Hylcke kreeg de eerste bal voor de voeten, maar wist – niet voor de laatste maal deze wedstrijd – de bal niet tussen de palen te mikken, of in de buurt van de goal, als we heel kritisch mogen zijn. Nee, keeper Jeen Bekkema (oud-bekende voor sommigen) kreeg het niet bepaald benauwd van de Molkwarder “pinchhitter”.

QVC bleef doordrukken, maar stuitte steeds op de laatste halte: Hylcke Zijlstra. Na een stuk of 5 één-op-één kansen werd doelman Tjietse ongeduldig: “Hoeveul kansen het die man nódig?” Krap vijf minuten later luidde het antwoord van Pieter Sjoerd: “Zeven”, want bij (ongeveer) de zevende kans was het raak: Hylcke piste de bal ein-de-lijk tussen de palen.

Maar dan een opmerkelijk moment. Gepruts in de defensie van de Valken, waarna Tjietse de bal op het knollenveld een poeier wil geven. Hij schat de bal verkeerd in en laatstgenoemde belandt in de voeten van de Bakhuister spits die eenvoudig de 1-1 erin schuift.

Even later is coach Hendrik het beu, de bankzitters worden ongeduldig en hij kan dorpsgenoot Hylcke niet langer ontzien; de beste man wordt gewisseld voor Sietze Veenstra. Gelukkig legt Willem Albada vlak voor rust nog even kalmpjes de 1-2 achter de Bakhuister keeper neer. Met 1-2 gaan we de rust in.

Tijdens de rust is Hylcke (terecht) het lijdend voorwerp van de nodige ridicule, maar de sfeer is verder goed. Er wordt duidelijk gemaakt dat het wel een tikje scherper kan en dat we hier absoluut geen punten mogen laten liggen. Coach Hendrik past nog een paar wissels toe: Steven Albada komt op de linkshalf voor Symen-Symen Jeen, Niels op de linksback, Arie staat inmiddels al op de rechtshalf.

De tweede helft laat Bakhuizen wat meer van hun klasse zien. Ze spelen beter en QVC heeft het lastig, met name in de organisatie achterin en op de flanken. De aanwezigheid van twee “luie spitsen”, Sietze en Willem, komt de omschakeling verder niet ten goede. Desondanks is het “mr. Positive” Harry Wijbrands die de 1-3 weet binnen te schuiven.

De wedstrijd lijkt beslist, maar daar denken Symen-Symen Jeen (die het veld weer in is gekomen) en coach Hendrik anders over. Eerstgenoemde begint met hakballetjes uit te verdedigen, wat tweemaal tot balverlies en een gevaarlijke kans leidt. Laatstgenoemde wisselt Hylcke Zijlstra terug het veld in. Zoals u heeft kunnen lezen heeft Hylcke het nodige goed te maken, hierover later meer.

Steven Albada maakt een opgewekte en energieke indruk op de linkshalf, hij jaagt zijn man goed op en werkt de beste kerel bijna in het ziekenhuis na een kamikaze—actie. “Ik raakte de bal” aldus onze blanke Edgar Davids. Steven mag van geluk spreken dat hij 1m50 is, anders was hij er met geel of rood af gegaan. Even later een mooie actie over de rechterflank, de bal komt voor de voeten van Sietze Veenstra, die uitglijdt en de bal langs zich voorbij ziet gaan. . . man man man, de volgende keer nemen we weer van de QVC vrouwen mee.

In de 85ste minuut is het dan zover. Bakhuizen komt eruit over de linkerflank en weet een mannetje aan te spelen op het randje van de zestien, en verdomd, de bal vliegt erin: 2-3! Het wordt nog een spannende slotfase, wetende dat de Bakhuister scheids er rustig een minuut of 20 aan vast kan plakken.

Dan is het Hylcke’s moment om te schitteren en zijn elf gemiste kansen goed te maken. Hij weet een corner te verzilveren en waar iedereen juist rustig aan wil doen sprint hij naar de bal en legt hem snel neer in de hoek van het veld. Er is nog geen QVC’er te bekennen in of rond de zestien, maar Hylcke besluit de bal voor te geven, hij glijdt uit, en de bal vliegt achter het vangnet langs. “Wat het die man op vandaag?” vraagt Luut zich hardop af.

De laatste minuten worden verder nog gekenmerkt door het tijdrekken door doelman Tjietse Veenstra. Hij rent steeds met de bal de zestien door, achtervolgd door Bakhuisters, en plukt op het laatste moment de bal van de grond. Kinderachtig? Ja. Effectief? Geen idee.

Na 94 minuten fluit de scheidsrechter af en is het zeker dat we de drie punten meenemen naar Staveren. In de kleedkamer is het antiheld Hylcke Zijlstra met de legendarische woorden: “Ik denk dat ik ’t wedstrijdverslag wel hef haalt vandaag.” Dat zeker. Man of the match niemand anders dan Steven “de pitbull” Albada!